این دوره به صورت آفلاین است ( فایل های صوتی و تصویری به ای میل شما ارسال خواهد شد)

از آنِ خود سازی (Appropriation) راهبردی در هنر است که تصاویر یا آثار هنریِ از پیش‌ موجود را را قرض می‌گیرد یا «تصرف» می‌کند، در «بافتی» جدید قرار می‌دهد و از ابزارهای هنری آن برای اهداف خود استفاده می‌کند. این در واقع صورتی از نقد است، اما صورتی عملی. جریانی معترض در برابر عواملی چون تصرف استعماری جهان، فرهنگ مصرفی، سلطۀ بازار هنر، یا صنعت فرهنگ.

اقتباس یا به‌وام‌گرفتنِ اشکال بصری هنر و فرهنگ در زمان‌ها یا فرهنگ‌های دیگر، جزء لاینفکی از تاریخ بشر، و به‌نوعی، پیش‌شرطِ خلق اثر هنری است. به‌عبارتی، هیچ فرم هنری یا ادبی تهی از زبان و فرمِ نمونه‌های پیشین نیست. زمینه‌ها و سوابق اقتباس و تصرف در تاریخ هنر بی‌شمار است، و در اغلبِ سنن هنری، اساساً شرط آموزش و خلق هنری به شمار می‌رفته است.

اما ازآن‌خودسازی جریانی بود که حدود مجاز اقتباس از آثار دیگر را دچار ابهام کرد. نظام ارزشی مبتنی بر «اصالت» در دهه 1980 به لرزه درآمد، چرا که جریان پست‌مدرنیسم اهمیت پدیدآورندگی و اصالت را زیر سوال برد. در نیویورک دهه 1970 و اویل دهه 1980 هنرمندان و مورخان هنر، و منتقدان، به یک زبان سخن می‌گفتند، همگی کتا‌ب‌های نویسندگان پساساختارگرا را مطالعه می‌کردند و اینگونه بود که این جریان شکل گرفت و به ژستی تمثیلی از نقد تبدیل شد. این جریان بر دوش ابداعات آوان‌گارد تاریخی مدرن همچون حاضرآماده (ready-made)، کلاژ و مونتاژ سوار شد، که بدون آنها تصور هنرِ «از آن خودسازی» ممکن نبود.

امروز در عالم هنر ازآن‌خودسازی فعالیتی کاملاً مشروع و پذیرفته شده است؛ اما درگیری‌های زیادی با قوانین کپی‌رایت پیدا می‌کند، چون اساساً معیارهای کپی‌رایت، اصالت و پدیدآورندگی را به چالش می‌کشد. برخی از هنرمندان مشهور این جریان همچون جف کونز و ریچارد پرینس به دادگاه فراخوانده شده و گاه بابتِ نقض قوانین کپی‌رایت و پایمال کردن حق دیگر هنرمندان محکوم شده‌اند. برخی از آنها نیز، که شهرت بسیار هم دارند، به حرفۀ هنرمندان دیگر، با شهرت کمتر، آسیب‌های جبران‌ناپذیر وارد کرده‌اند. نمونه‌هایی از این دادخواهی‌ها در خلال این دوره بررسی می‌شوند.