دوره به صورت آفلاین است (دسترسی به فایل های صوتی و تصویری بر اساس سرفصل‌های دوره)

«هنر فمینیستی نه سبک است و نه جنبش، بلکه نظامی ارزشی است، راهبردی انقلابی، و شیوه‌ای برای زندگی.» چنان که از این  تعبیر لوسی لیپارد برمی‌آید، هنر فمینسیتی همچون دادا یا سوررئالیسم، منشی است که از زمان پیدایش، همه جریان‌ها و سبک‌ها را تحت تاثیر قرار داده است.

اندیشه‌، کنشگری، و هنرآفرینی فمینیستی تاثیری عمیق در هنر معاصر داشته‌ است. تجلی فمینیسم در دهه 1970 که بر زمینه‌ای گسترده و دیرپا از مبارزات جهانی زنان استوار بود، شیوۀ نگاه آدمی به نقش زنان و مردان در فرهنگ و جامعه، و نحوۀ بازنمایی، یا حذف زنان در آثار فرهنگی و هنری را دگرگون کرد و به طرح پرسش‌های بنیادینی در رشته‌های مختلف علوم انسانی انجامید که تا آن زمان مغفول مانده بودند.

فمینیسم به هیچ‌روی بدنه‌ای یکپارچه نیست بلکه متشکل است از عقاید و گرایش‌های متنوع و متکثر که هر یک از تریبون خود و از زبان سخنرانان خود مطرح شده‌اند. تنوع فراوان آثار هنری فمینیستی و بنمایه‌های فکری آنها طی نیم قرن گذشته، یافتن فصل مشترکی بین آثار فمینیستی یا حتی اهداف آنها و نحوه حرکت به سوی این اهداف را دشوار می‌کند. با این همه، می‌توان گفت شماری از رئوس اهداف هنر فمینیستی طی پنجاه سال گذشته عبارت‌اند از: بازیابی تجربۀ زنان و زنان هنرمند؛ نقد و واسازی نهادهای قدرت، ایدئولوژی‌ها و/یا بررسی مقاومت در برابر آنها؛ و بازاندیشی در فضاهای فرهنگی و روانی‌ای که به‌طور سنتی به زنان منسوب شده‌اند.

هنرمندان و مورخان هنر فمینیست نشان دادند که هنر می‌تواند از طریق ارائه بازنمودهای جنسیتی‌­شده به ابزاری برای ترویج نقش­های کلیشه­ای جنسیتی تبدیل شود. این بازنمایی­‌ها با پیروی از اصول تقابل‌های دوتایی به توصیف و تثبیت «تفاوت» میان جنسیت‌­ها منجر می­‌شوند؛ به‌­عبارت دیگر «زن» بر حسب نظام مردسالارانۀ حاکم تعریف می­‌شود. این هنرمندان همچنین با تقسیم هنرها و صنایع دستی (یا هنرهای والا و فروپایه) و نیز با «صنایع دستی» خواندن هر آنچه زنان می‌آفریدند مخالف بودند.

در این دوره به معرفی کنش هنری فمینیستی، زمینه‌ها، مفاهیم بنیادی و هنرمندان پیشگام آن می‌پردازیم و شماری از آثار سرنمونی آن را به بررسی می‌گذاریم.